Podawanie tlenu – zasady, wskazania i metody tlenoterapii

Co to jest podawanie tlenu?

Podawanie tlenu odgrywa kluczową rolę w medycynie, a jedną z najważniejszych metod jest tlenoterapia. Jej głównym celem jest zwiększenie stężenia tlenu zarówno w krwi, jak i w tkankach, co znacząco poprawia ciśnienie parcjalne tlenu w krwi tętniczej oraz zapobiega hipoksji, inaczej mówiąc, niedotlenieniu tkanek. Ta forma leczenia ma szczególne znaczenie w przypadkach niewydolności oddechowej oraz krążeniowej.

W tlenoterapii wchodzą w grę różnorodne metody podawania tlenu, takie jak:

• maski,
• kaniule nosowe,
• wentylatory mechaniczne.

Jest to niezwykle ważne w sytuacjach, gdy poziom tlenu w organizmie nie jest wystarczający, aby zaspokoić potrzeby metaboliczne pacjenta. Wskazania do zastosowania tlenu obejmują:

• hipoksemię,
• poważne zaburzenia oddechowe.

Tlenoterapia staje się niezbędna, gdy pacjent doświadcza objawów niedotlenienia, takich jak:

• duszność,
• sinica,
• zamroczenie.

W trakcie decydowania o podaniu tlenu kluczowe jest ustalenie odpowiedniego przepływu gazu, który musi być dostosowany do stanu zdrowia pacjenta oraz konkretnych przyczyn niewydolności oddechowej czy krążeniowej. Nie można zapominać o zasadach bezpieczeństwa w używaniu tlenu, aby zminimalizować ryzyko skutków ubocznych, takich jak uszkodzenie płuc przy zbyt dużych stężeniach. Warto również podkreślić, że skuteczne wdrożenie tlenoterapii wymaga zrozumienia jej wskazań, metod aplikacji oraz dbałości o bezpieczeństwo pacjenta.

Co to jest hipoksemia i jak się objawia?

Hipoksemia to stan, w którym poziom tlenu we krwi tętniczej jest zbyt niski, co prowadzi do poważnego niedotlenienia tkanek. Osoby doświadczające tego schorzenia mogą odczuwać:

• duszność, czyli problem z oddychaniem,
• tachypnoe, czyli szybkie tempo oddechu,
• sinicę, objawiającą się niebieskawym zabarwieniem skóry i błon śluzowych,
• pobudzenie oraz niepokój,
• chwilowe uczucie euforii mogące przerodzić się w omdlenie.

W skrajnych sytuacjach hipoksemii dochodzi do objawów metabolicznych, takich jak kwasica, co sygnalizuje poważne zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej organizmu. Oznaki niedotlenienia są wyraźnym wskazaniem na konieczność szybkiej interwencji medycznej. W takich okolicznościach tlenoterapia staje się niezbędna w procesie leczenia hipoksemii. Co więcej, długotrwałe niedotlenienie grozi poważnymi uszkodzeniami narządów. Dlatego ciągłe monitorowanie poziomu tlenu we krwi jest kluczowe, aby zminimalizować ryzyko poważnych konsekwencji zdrowotnych.

Jakie są wskazania do tlenoterapii?

Tlenoterapia znajduje zastosowanie w wielu schorzeniach dotyczących układu oddechowego i krążeniowego. Głównym wskazaniem do jej wdrożenia jest hipoksemia, czyli niski poziom tlenu we krwi, który spada poniżej 92%. Terapia ta odgrywa szczególnie istotną rolę w kontekście takich chorób jak:

• przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP),
• mukowiscydoza,
• rozedma płuc.

Dodatkowo, tlenoterapia może przynieść ulgę osobom z astmą oskrzelową oraz pacjentom cierpiącym na COVID-19. W dziedzinie kardiologii, tlen okazuje się pomocny w przypadkach:

• niewydolności krążeniowej,
• dławicy piersiowej,
• zawału serca.

Tlen wpływa pozytywnie na ogólną kondycję organizmu. Ponadto, wskazania do tlenoterapii obejmują także:

• urazy płuc,
• odmy opłucnowe.

W sytuacjach przewlekłej niewydolności oddechowej czy w czasie zaostrzeń chorób układu oddechowego, stosowanie tlenu jest kluczowe, aby uniknąć poważnych stanów niedotlenienia. Przed rozpoczęciem terapii niezwykle istotna jest odpowiednia kwalifikacja pacjenta oraz ocena ciśnienia parcjalnego tlenu. Dzięki takiej analizie można skutecznie wdrożyć tlenoterapię. Systematyczne monitorowanie stanu zdrowia pacjentów z tymi schorzeniami pozwala na dostosowywanie metod i parametrów podawania tlenu do ich bieżącego stanu.

Jakie są przeciwwskazania do tlenoterapii?

Chociaż przeciwwskazania do tlenoterapii występują rzadko, ich znajomość jest kluczowa dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjentów. Przykładowo, w sytuacji zatrucia tlenkiem węgla, niezbędne jest dostarczenie tlenu, ale wymaga to ciągłego monitorowania stanu chorego, aby uniknąć potencjalnych komplikacji.

W przypadku kwasicy metabolicznej leczenie powinno skupiać się na identyfikacji przyczyn, a nie tylko na łagodzeniu objawów. Dodatkowo, terapia tlenowa u pacjentów z retinopatią wcześniaków może wiązać się z pewnym ryzykiem, co sprawia, że jej stosowanie wymaga starannego nadzoru.

Przesyt tlenu może prowadzić do toksycznych efektów, na przykład uszkodzeń płuc. U osób cierpiących na przewlekłe choroby płuc, zwiększenie stężenia tlenu powinno odbywać się zgodnie z zaleceniami lekarza, aby zapewnić bezpieczeństwo.

Osoby z problemami neurologicznymi muszą być szczególnie uważnie monitorowane, ponieważ tlenoterapia może u nich powodować niepożądane skutki. Ważne jest dobranie odpowiedniego poziomu tlenu, aby zminimalizować ryzyko działań ubocznych.

Ostatecznie, bezpieczeństwo tlenoterapii opiera się na przestrzeganiu zasad dotyczących podawania tlenu oraz wniesieniu stałego nadzoru nad jego poziomem w organizmie pacjenta.

Jakie są zasady podawania tlenu?

Podawanie tlenu jest nie tylko kluczowe dla efektywności tlenoterapii, ale również dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta. Monitorowanie poziomu saturacji stanowi pierwszy krok w tym procesie, a idealny zakres powinien wynosić od 95 do 98%.

Ważne jest, aby korzystać z medycznego tlenu z odpowiednim atestem, ponieważ niewłaściwe jego stosowanie może prowadzić do groźnych powikłań zdrowotnych. Wybór metody podawania tlenu, takiej jak:

• wąsy nosowe,
• maski tlenowe,
• maski Venturiego.

powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb pacjenta oraz okoliczności klinicznych, w jakich się znajduje. Dodatkowo, nawilżanie tlenu jest kluczowe, aby zapobiec podrażnieniu błon śluzowych dróg oddechowych. Regularne monitorowanie stanu pacjenta oraz dostosowywanie przepływu tlenu w litrach na minutę do jego bieżących potrzeb, a także reakcji na terapię, są bardzo ważne.

W szczególności w przypadku wysokoprzepływowej terapii tlenem (HFNOT) należy ściśle przestrzegać ustalonych wskazówek medycznych. Lekarz prowadzący powinien uważnie kontrolować zarówno ustawienia, jak i znamiona poziomu tlenu, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia niepożądanych efektów, takich jak uszkodzenie płuc czy hipoksja.

Każda decyzja dotycząca podawania tlenu musi opierać się na dokładnej analizie klinicznej oraz uwzględnieniu dostępnych informacji o pacjencie.

Jakie zasady bezpieczeństwa podczas tlenoterapii?

Podczas tlenoterapii niezwykle istotne jest przestrzeganie zasad bezpieczeństwa, co ma na celu ochronę zdrowia zarówno pacjentów, jak i personelu medycznego. Kluczowe jest unikanie źródeł ognia, w tym palenia w pobliżu urządzeń tlenowych, ponieważ takie czynności mogą prowadzić do poważnych wypadków. Butle z tlenem powinny być składowane w:

• specjalnie wyznaczonych,
• dobrze wentylowanych pomieszczeniach,
• daleko od łatwopalnych materiałów.

Regularne kontrole sprzętu tlenowego są niezbędne do zapewnienia ich prawidłowego funkcjonowania oraz eliminacji ryzyka wycieków. Również dokładna ocena stanu technicznego ma na celu redukcję szans na awarie. Podczas transportu ciekłego tlenu należy ściśle przestrzegać standardów bezpieczeństwa, aby zapobiec niebezpiecznym sytuacjom. Kluczowym elementem tlenoterapii jest monitorowanie stanu zdrowia pacjenta. Ważne jest, aby zwracać uwagę na oznaki niedotlenienia, takie jak:

• duszność,
• sinica,
• przyspieszony oddech,

ponieważ mają one istotne znaczenie dla skuteczności terapii. Osoby korzystające z tlenu powinny być świadome potencjalnych d działań niepożądanych, które mogą wystąpić w trakcie leczenia. Wszelkie nieprawidłowości powinny być natychmiast zgłaszane lekarzowi, co umożliwia szybką interwencję medyczną. Edukacja pacjentów oraz personelu na temat ryzyka związanego z zastosowaniem tlenu jest fundamentem prawidłowych zasad bezpieczeństwa. Wdrożenie odpowiednich środków ostrożności zapewnia wysoki poziom bezpieczeństwa. Dodatkowo stały nadzór nad pacjentami oraz przestrzeganie tych zasad mogą znacząco poprawić jakość i efektywność tlenoterapii.

Jakie są metody tlenoterapii?

Metody tlenoterapii są odmienne i zawsze dostosowywane do specyficznych potrzeb pacjentów oraz ich stanu zdrowia. Najczęściej wykorzystuje się kaniulę nosową, powszechnie znaną jako wąsy tlenowe. Ta metoda pozwala na skuteczne dostarczanie tlenu do dróg oddechowych, idealnie dopasowując się do indywidualnych wymagań.

Inną popularną opcją jest maska tlenowa, która dostępna jest w różnych wersjach. Możemy wyróżnić:

• maski proste,
• maski z rezerwuarem częściowo zwrotnym,
• maski bezzwrotne,
• maski z zastawką Venturiego.

Każda z tych masek ma różny poziom tlenu oraz specyfikę zastosowań klinicznych. W sytuacjach wymagających intensywnej wentylacji lub przy ciężkiej niewydolności oddechowej stosuje się intubację dotchawiczą. Jednak bardziej łagodną alternatywą jest maska krtaniowa, która mimo swojej minimalnej inwazyjności efektywnie dostarcza tlen.

Warto także wspomnieć o nowoczesnym podejściu, jakim jest wysokoprzepływowa terapia tlenem (HFNOT), pozwalająca na podawanie dużych ilości tlenu w sposób nieinwazyjny, co jest przydatne w leczeniu różnych schorzeń oddechowych. Nawilżanie gazów w trakcie tlenoterapii jest kluczowe, ponieważ zapobiega podrażnieniu błon śluzowych dróg oddechowych.

Wybór odpowiedniej metody podawania tlenu powinien zawsze uwzględniać aktualny stan zdrowia pacjenta oraz wskazania kliniczne. Niezwykle istotne jest również regularne monitorowanie i ocena efektywności terapii. Skuteczne wdrożenie tlenoterapii prowadzi do zwiększenia stężenia tlenu we krwi, co z pewnością pozytywnie oddziałuje na stan zdrowia osób z problemami oddechowymi.

Jakie źródła tlenu do podawania?

Źródła tlenu, które są wykorzystywane w tlenoterapii, odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu pacjentom niezbędnej pomocy. Wyróżniamy kilka głównych systemów, które dostarczają ten cenny gaz:

• Koncentratory tlenu – dostępne zarówno w wersji stacjonarnej, jak i mobilnej, generują mieszankę z około 96% stężeniem tlenu. Wydobywają powietrze z otoczenia i poddają je przetwarzaniu, co czyni je popularnym rozwiązaniem zarówno w domach, jak i w placówkach medycznych,
• Tlen sprężony w butlach – to oferta, która zapewnia pacjentom wysoką mobilność; idealnie nadaje się do transportu oraz w nagłych przypadkach,
• System HomeFill – umożliwia stałe korzystanie z butli, co przyczynia się do oszczędności tlenu, a to z kolei ma znaczenie dla efektywności całej terapii,
• Tlen ciekły – zaawansowane źródło, które przechowuje się w specjalnie zaprojektowanych zbiornikach. Dzięki swojej dużej gęstości, pozwala na zgromadzenie sporej ilości gazu w małej objętości, co sprawia, że jest to efektywne rozwiązanie na dłuższy okres stosowania tlenoterapii.

Odpowiednio zorganizowane źródła tlenu są niezbędne dla skuteczności leczenia. Dlatego tak ważne jest, aby wybór systemu dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz do specyfiki ich zdrowia.

Jakie urządzenia są używane do tlenoterapii?

Urządzenia wykorzystywane w tlenoterapii obejmują szeroki wachlarz sprzętu, który ma na celu efektywne dostarczanie tlenu osobom z problemami oddechowymi lub krążeniowymi. W sercu tej technologii znajdują się koncentratory tlenu, dostępne zarówno w wersjach stacjonarnych, jak i przenośnych. Te mobilne urządzenia, zasilane bateriami, zapewniają dużą swobodę ruchów podczas terapii. Ich zdolność do wytwarzania tlenu o wysokim stężeniu umożliwia skuteczną inhalację.

Inną opcją są butle z tlenem, które pozostają tradycyjnym źródłem tlenu, szczególnie cennym w sytuacjach awaryjnych oraz dla pacjentów, którzy potrzebują stałego podawania tlenu podczas transportu. Rodzaje masek tlenowych – w tym klasyczne, typu Venturi i z rezerwuarem – są dostosowane do różnorodnych potrzeb pacjentów i gwarantują właściwy przepływ tlenu.

Z kolei kaniule nosowe, znane również jako wąsy tlenowe, oferują bardziej komfortową i mniej inwazyjną metodę podawania tlenu przez nos. Aby zapewnić pacjentom komfort, nawilżacze tlenu odgrywają istotną rolę, eliminując podrażnienia błon śluzowych. Dodatkowo, dostępne są aparaty do podawania tlenu, które umożliwiają precyzyjne zarządzanie ilością dostarczanego gazu.

Kluczowym aspektem tlenoterapii jest również monitoring saturacji pacjenta. Systemy te pozwalają na ciągłe śledzenie poziomu tlenu we krwi, co jest niezwykle istotne w trakcie całego procesu terapeutycznego. Cały ten sprzęt jest różnorodny i dostosowany do specyficznych potrzeb pacjentów, co znacząco wpływa na skuteczność leczenia oraz bezpieczeństwo chorych.

Jakie przepływy tlenu zalecane w terapii?

Odpowiedni przepływ tlenu jest niezbędny, aby tlenoterapia przynosiła zamierzony efekt. Jego optymalna wartość jest uzależniona od techniki podawania oraz indywidualnego stanu zdrowia pacjenta.

• dla kaniuli nosowej przyjmuje się standardowy przepływ w przedziale od 1 do 4 l/min,
• kiedy stosujemy maski tlenowe, wartość ta powinna być wyższa, mieszcząc się w zakresie od 5 do 10 l/min,
• maski z rezerwuarem umożliwiają podawanie jeszcze większych stężeń – nawet do 15 l/min,
• zastosowanie maski z zastawką Venturiego umożliwia precyzyjne dawkowanie tlenu,
• dostosowywanie przepływu tlenu jest kluczowe, zwłaszcza u osób z przewlekłymi schorzeniami płuc.

Zarówno zbyt niski, jak i zbyt wysoki przepływ mogą prowadzić do groźnych konsekwencji zdrowotnych. Dlatego regularne monitorowanie stanu pacjenta oraz jego reakcji na terapię jest bardzo ważne, ponieważ umożliwia bieżące modyfikacje, co zapewnia maksymalną skuteczność leczenia.

Jak określany jest odpowiedni przepływ tlenu dla pacjenta?

Ustalanie odpowiedniego przepływu tlenu dla pacjenta to zadanie lekarza, który opiera się na istotnych parametrach. Kluczową rolę odgrywa ocena saturacji, która powinna plasować się w granicach 95-98%. Aby dokonać tej oceny, niezbędna jest analiza gazometrii krwi tętniczej. To badanie umożliwia ocenę ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi, co z kolei pozwala medicusowi na dostosowanie przepływu tlenu w litrach na minutę do specyficznych potrzeb pacjenta.

W przypadku osób cierpiących na przewlekłe choroby płuc lub innych schorzeń wymagających tlenoterapii niezwykle istotne jest regularne monitorowanie stanu saturacji, który może być zmienny. Zbyt niski przepływ niesie ze sobą ryzyko niedotlenienia, natomiast nadmiar tlenu może prowadzić do toksycznych reakcji. Odpowiednie dostosowywanie tej wartości zależy także od reakcji pacjenta na leczenie oraz jego ogólnego stanu zdrowia.

Kluczowe jest także przekazywanie wiedzy dotyczącej tlenoterapii zarówno pacjentom, jak i personelowi medycznemu. Systematyczne kontrole stanowią fundament, na którym opiera się zapewnienie skuteczności i bezpieczeństwa terapii. Regularne oceny oraz ewentualne zmiany w przepływie tlenoterapii są niezbędne, aby utrzymać optymalny poziom tlenu w organizmie, co wspiera procesy metaboliczne oraz regeneracyjne.

Jak długo można stosować tlen w tlenoterapii?

Czas stosowania tlenu podczas tlenoterapii jest uzależniony od kondycji zdrowotnej pacjenta oraz od specyfiki schorzenia. Na przykład, w przypadku przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), zaleca się, aby pacjenci korzystali z tlenu przynajmniej przez 15 godzin dziennie. Tak długie stosowanie tlenoterapii znacznie poprawia jakość życia i wydolność oddechową.

W terapii domowej dąży się do maksymalizacji tego czasu, co wspomaga lepsze dotlenienie organizmu. W sytuacjach kryzysowych, takich jak hipoksemia, tlen powinien być podawany aż do momentu ustabilizowania stanu pacjenta, co pozwala na szybkie zwiększenie saturacji tlenu we krwi. Dzięki temu poprawiają się funkcje metaboliczne, a także ochrona narządów przed skutkami niedotlenienia.

Ciągłość w stosowaniu tlenoterapii jest niezwykle istotna; nieregularne aplikacje mogą prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia, szczególnie u osób z przewlekłą niewydolnością oddechową. Co więcej, przestrzeganie zaleceń lekarza dotyczących czasu oraz metody podawania tlenu jest kluczowe, ponieważ maksymalizuje skuteczność terapii i minimalizuje ryzyko wystąpienia efektów ubocznych.

Jakie są oznaki niedotlenienia i kiedy należy podać tlen?

Objawy niedotlenienia to niezwykle istotne sygnały, które mogą wskazywać na poważne zagrożenia dla zdrowia. Wśród najczęściej obserwowanych oznak można wyróżnić:

• duszność,
• przyspieszony oddech (tachypnoe),
• sinicę,
• uczucia pobudzenia i niepokoju,
• omdlenie.

Kiedy poziom saturacji krwi spada poniżej 92%, należy pilnie rozważyć podanie tlenu. Regularne monitorowanie i diagnostyka poziomu tlenu są kluczowe, aby móc szybko zareagować na ewentualne zmiany stanu pacjenta. Duszność, objawiająca się trudnościami w oddychaniu, często wynika z niskiego stężenia tlenu we krwi. Z kolei tachypnoe jest reakcją organizmu na hipoksemię, co stanowi jasny sygnał do działania. Sinica, znaczona niebieskawym zabarwieniem skóry i błon śluzowych, to kolejny wyraźny znak niedotlenienia. Uczucia pobudzenia i niepokoju mogą być efektem niedoboru tlenu, a w bardziej poważnych przypadkach euforia może prowadzić do omdlenia.

Monitoring poziomu tlenu jest niezbędny do właściwej oceny stanu zdrowia pacjenta. Kiedy wystąpi jeden lub więcej z tych objawów, tlenoterapia staje się wręcz niezbędna. Podanie tlenu w takich sytuacjach poprawia saturację organizmu oraz wspiera jego funkcje metaboliczne. Szybkie reagowanie na oznaki niedotlenienia jest kluczowe, aby zapobiec poważnym konsekwencjom zdrowotnym, takim jak uszkodzenie narządów wewnętrznych.

Jakie są korzyści wynikające z tlenoterapii?

Tlenoterapia oferuje wiele korzyści, zwłaszcza dla osób z przewlekłymi problemami oddechowymi, takimi jak POChP. Najważniejszym atutem tej terapii jest podniesienie poziomu tlenu we krwi, co jest fundamentalne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Zwiększona ilość tlenu:

• zmniejsza uczucie duszności,
• ułatwia oddychanie,
• pozwala pacjentom tolerować większy wysiłek,
• podnosi jakość życia.

Warto również zauważyć, że stosowanie tlenu zmniejsza obciążenie serca i płuc, co jest szczególnie istotne dla osób z chorobami sercowo-naczyniowymi. Tlenoterapia przynosi ulgę w przypadku hipoksemii, co ma ogromne znaczenie dla tych, którzy borykają się z niedotlenieniem. Regularna i odpowiednio dostosowana terapia tlenowa może nie tylko przedłużyć życie chorych na POChP, ale także wpłynąć pozytywnie na ich stan psychiczny, co zwiększa satysfakcję z życia. Dzięki tlenoterapii, pacjenci mogą skuteczniej dbać o swoje zdrowie i codzienną kondycję.

Jakie są skutki uboczne stosowania tlenu?

Tlenoterapia, choć skuteczna, może powodować szereg niepożądanych reakcji. Problemy te zazwyczaj występują, gdy stężenie tlenu jest zbyt wysokie lub terapia trwa zbyt długo. Toksyczność tlenowa często ujawnia się po 6 do 24 godzinach oddychania czystym tlenem, co może prowadzić do różnych komplikacji.

Najczęstszymi z nich są:

• zapalenie tchawicy oraz oskrzeli, wynikające z podrażnienia błon śluzowych,
• niedodma absorpcyjna płuc, spowodowana negatywnym wpływem wysokiego stężenia tlenu na wentylację,
• obrzęk płuc, utrudniający wymianę gazową i prowadzący do kwasicy tkankowej, związanej z zaburzeniami równowagi kwasowo-zasadowej,
• skurcze tętnic, wpływające na krążenie,
• hemoliza, zaburzająca metabolizm czerwonych krwinek.

Szczególne zagrożenia niosą ze sobą dysplazja oskrzelowo-płucna oraz retinopatia wcześniaków, które stanowią poważne ryzyko, zwłaszcza w przypadku noworodków. Dlatego niezwykle ważne jest, aby ograniczyć czas tlenoterapii, zwłaszcza przy stężeniach tlenu powyżej 50%. Takie działania pomagają zminimalizować ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Odpowiednie monitorowanie oraz dostosowywanie dawkowania tlenu są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjentów.

Jakie role pełni lekarz w tlenoterapii?

Lekarz pełni niezwykle ważną rolę w procesie tlenoterapii, wykonując szereg kluczowych zadań, które wpływają na bezpieczeństwo i skuteczność tego leczenia. Na początku, jego zadaniem jest:

• dokładna ocena stanu zdrowia pacjenta,
• ustalenie odpowiedniego przepływu tlenu, który może wahać się od 1 do 15 l/min,
• monitorowanie pacjenta poprzez regularne sprawdzanie poziomu saturacji, idealnie mieszczącego się w przedziale od 95 do 98%,
• wykonanie gazometrii krwi tętniczej, co pozwala na precyzyjną ocenę ciśnienia parcjalnego tlenu,
• edukację pacjenta i jego rodziny o zasadach leczenia, korzyściach oraz potencjalnych skutkach ubocznych,
• kontrolę efektów leczenia poprzez regularną ocenę skuteczności tlenoterapii.

Rola lekarza w tlenoterapii jest zatem wieloaspektowa; obejmuje diagnostykę oraz całościową terapię. Dzięki swojemu zaangażowaniu i kompetencjom, może on skutecznie dostosować leczenie do indywidualnych potrzeb pacjenta, zapewniając jednocześnie jego bezpieczeństwo.