Tadeusz Franciszek Semik, urodzony 26 sierpnia 1899 roku w Suchej Beskidzkiej, to postać, która na zawsze wpisała się w historię Wojska Polskiego. Był podpułkownikiem i zasłużonym oficerem, którego działalność miała istotne znaczenie dla rozwoju polskich sił zbrojnych.
Jego historia życia zakończyła się 27 listopada 1978 roku w rodzinnym mieście, gdzie pozostawił po sobie trwałe ślady. Tadeusz Semik swoim życiem i służbą stanowi doskonały przykład patriotyzmu i oddania.
Życiorys
Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury, Tadeusz Semik 3 listopada 1918 roku zaciągnął się jako ochotnik do Wojska Polskiego. Jego pierwszym przydziałem był 12 Pułk Piechoty stacjonujący w Wadowicach. Wraz z tym oddziałem brał udział w działaniach wojny polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu tej wojny, w 1921 roku, Semik wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, którą ukończył 1 lipca tego samego roku. Już w stopniu podporucznika został przydzielony do 2. pułku piechoty Legionów, gdzie służył od 1921 do 1927 roku, pełniąc funkcje dowódcy plutonu oraz później dowódcy kompanii.
Następnie, w latach 1927–1931, kontynuował służbę w batalionie manewrowym Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, a od 1931 roku do 12 listopada 1935 roku znajdował się w 17. pułku piechoty w Rzeszowie. 22 lutego 1934 roku został awansowany na stopień kapitana, uzyskując 71. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W późniejszym okresie służył w batalionie KOP „Czortków”, gdzie pełnił funkcję dowódcy 1. kompanii karabinów maszynowych aż do sierpnia 1939 roku.
Ukończył kurs dla dowódców batalionów 25 sierpnia 1939 roku, po czym został skierowany do 1. Brygady Górskiej, mającej za zadanie zabezpieczenie wschodniego skrzydła Armii „Kraków”. 28 sierpnia 1939 roku stworzył i objął dowództwo 151. kompanii fortecznej „Węgierska Górka”. Chroniąc tę jednostkę podczas kampanii wrześniowej 1939, stoczył walkę pod Węgierską Górką. Wykazał się wówczas niebywałą odwagą oraz umiejętnościami strzeleckimi.
W obliczu przewagi sił niemieckich, Tadeusz Semik został zmuszony do poddania swojego oddziału, tracąc łączność z innymi jednostkami. 3 września, ciężko ranny, trafił do niewoli, gdzie spędził resztę wojny. Przebywał w kilku oflagach: XA Itzehoe, XC Lubeka oraz IIC Woldenberg.
Po uwolnieniu 25 stycznia 1945 roku przez Armię Czerwoną, wrócił do kraju. 1 maja tego samego roku zgłosił się do LWP i został przydzielony do 46. pułku piechoty 13. Dywizji Piechoty w Katowicach jako dowódca batalionu. 15 listopada 1945 roku objął stanowisko dowódcy 48. Komendy Odcinka Prudnik. W kolejnych latach, już jako major, pełnił różne funkcje w Katowickim Oddziale WOP nr 10. W 1948 roku został przeniesiony do rezerwy, a w 1964 roku, w uznaniu zasług, awansowano go do stopnia podpułkownika.
W dniu 27 listopada 1978 roku zmarł w Suchej Beskidzkiej, gdzie został pochowany.
Ordery i Odznaczenia
Wśród osiągnięć Tadeusza Semika znajdują się liczne odznaczenia, które świadczą o jego niezwykłym zaangażowaniu i poświęceniu dla kraju.
- krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari,
- złoty krzyż zasługi,
- srebrny krzyż zasługi – 1938 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”,
- medal zwycięstwa i wolności 1945,
- medal dziesięciolecia odzyskanej niepodległości,
- medal pamiątkowy za wojnę 1918–1921,
- odznaka za rany i kontuzje.
Przypisy
- Rybka i Stepan 2006, s. 42.
- Jabłonowski i in. 2001, s. 666.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 3 z 11.11.1938 r., s. 46.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 5 z 23.02.1934 r., s. 74.
- Strzałkowski 1990, s. 817.
- Strzałkowski 1990, s. 816.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Stanisław Butlak | Kazimierz Firla | Stefan Koeb | Stefan Franciszek PopielOceń: Tadeusz Semik